بالاخره و بعد از دههها مبارزه با دشمن فرضی، ماهیت و چرائی اختلافات سران رژیم جمهوری اسلامی با دولتمردان امریکا رو شد و بار دیگر این واقعیات را بر ملا ساخت، آنچه را که سردمداران رژیم جمهوری اسلامی تاکنون بر زبان میراندند، نه اختلافِ منافع با دولتهای غربی و بویژه با دولت امریکا بلکه صرفاً و صرفاً، کانالیزه نمودن افکار عمومی به مسیر نادرست و همچنین لاپوشانی ماهیت رژیم وابسته بود. به عبارتی توافق ژنو نشان داد که اُس و اساس دعواها بر سر تأمین و تضمین منفعت تودهها و بالندهگی جامعه نیست و از آغاز هم سران رژیم، کمترین تناقضهای منفعتیای با دولتهای غربی و بویژه با دولت امریکا نهداشته و نهدارند. این رژیم، دستپرورده و حامی سرمایهداران بینالمللیست و همواره و همواره، سیاستهایاش را با خواستهها و با سیاستهای قدرتمداران بزرگ جهانی در درون جامعه و در منطقه منطبق نموده است.

در حقیقت "ثمره"ی توافقات رژیم با گروه پنج به علاوه یک را میتوان در عرصههای متفاوت مورد ارزیابی و بررسی قرار داد و همچنین نشان داد که جمهوری اسلامی در هیچیک از حوزهها پیروز و موفق بیرون بدر نیآمده است و علیرغم ادعایاش مبنی بر سیاست "بُرد – بُرد"، دهها گام عقب نشسته است. همچنین، آنچه از مباحث و مفاد توافق ژنو میتوان استنباط نمود، آن استکه هدف گردانندهگان نشست، باجخواهی بیش از این و باز تعریف و تقسیم جوامعی سودده و سرشاز از منابعی طبیعی بوده و میباشد و به تبعی آنها، اسناد حکایت از آن دارد که در دُورهای از تاریخ، نیاز سرمایههای بینالمللی و همچنین منفعت سران حکومت ایران، در طرح شعارهای فریبندهای همچون "مرگ بر امریکا" بوده و امروزه، منفعت قدرتمداران بزرگ جهانی در نقشآفرینی بیش از این جمهوری اسلامی در منطقه و در برقراری رابطهی علنی و تنگاتنگ با دولت امریکا میباشد؛ دولتی که به دلیل قلدر منشی، تمامی قوانین نوشته شدهی سرمایهداران بینالمللی را دُور زده و بر خلاف مخالفتهای همپیماناش، جنگ و ویرانی را به میلیونها انسان محروم منطقه تحمیل نموده است.

به بیانی منطقهی خاورمیانه غرق در غارت اموال عمومی، غرق در آتش و خون، غرق در ناامنی شغلی و دربدری کودکان، زنان، جوانان و غرق در به تخریب کشاندن شدن زیر ساختهای جامعه از جانب مدعیان به اصطلاح حقوق بشریست و به حق جمهوری اسلامی هم در اینمدت، نقش بس ارزندهای در تضمین و در پیشرفت سیاستها و منافعی امپریالیستها و بویژه امپریالیسم امریکا در ایران و در منطقه ایفاء نموده است؛ سران حکومت گام بهگام و بنابه نیازهای سرمایههای بینالمللی سیاست خود را منطبق یا سیاستهای امپریالیستی نمودند و جنبشهای اعتراضی را یکی پس از دیگری سرکوب و منکوب نمودند؛ با انرژی تمام و با گسیل نیروهای انسانی بر آتش جنگهای به راه انداختهی قدرتمداران بزرگ در منطقه و آنهم به بهانهی دفاع از "اسلام" و مبارزه با "کفر" و امریکا افزودند تا مبادا اعتراضات مردمی مسیر صحیح خود را باز یابد. همسوئی و همگامی سران حکومت در به تخریب کشاندن زندهگانی مردم محروم منطقه با دولتهای امپریالیستی فراواناند و همین چند روز قبل، تهران تایمز به نقل از «فیشر» وزیر سابق امور خارجه آلمان نوشته است که: "ایران باید بر سر میز مذاکره صلح سوریه حضور داشته باشد" و در ادامه تاکید داشت "همچنان که ایران نقش سازندۀ خود را در کنفرانس بن در سال 2001 بر سر افغانستان ایفاء نموده است".

به هر حال آنچه از قرائن پیداست توافق ژنو، توافق باجخواهی هر چه بیشتر دولتمردان بزرگ از منابعی طبیعی ایران، و به بازی گرفتن بیش از این رژیم جمهوری اسلامی – و آنهم - بهمنظور پیشبُرد بهتر سیاستهای امپریالیستی در منطقه میباشد؛ توافق ژنو جدا از خاموشی مقطعی حمله و راهاندازی جنگی از تبار جنگ لیبی و سوریه به ایران، و جدا از رفع موقتی تنشها و نگرانیها در درون جامعه، دارد بر اینموضوع صحه میگذارد که هیاهوی به راه انداختهی تاکنونی بر سر دستیابی ایران به "انرژی هستهای"، چیزی جز جنگ سرمایهداران بینالمللی بر سر باز تعریف و تقسیم مجدد کشورهای منطقه - و بویژه مابین دولتهای امریکا و روسیه - نبوده و نیست. تنشها و تناقضات منفعتیای که تاکنون تجلی خود را در جنگهای منطقهای همچون عراق، افغانستان، مصر، لیبی و سوریه بهنمایش گذاشته است. با این اوصاف سه موضوع را میتوان با صراحت تمام اعلام نمود: اوّل اینکه توافق ژنو رژیم را وارد عرصهای تازهای از روابط – پنهانی به علنی – با دول غربی و بویژه با دولت امریکا نموده است؛ دوّم اینکه علیرغم هیاهوی سران رژیم مبنی بر سیاست "بُرد - بُرد"، توافق ژنو نشان از کمترین ثمرهای از بُرد رژیم جمهوری اسلامی نهدارد و بنابه گفتهی جان کری، توافق ژنو به معنای عقبگرد خواستههای جمهوری اسلامی بود؛ و مهمتر از همهی اینها و سوّم اینکه عناصر کلیدی توافق ژنو نه رژیم جمهوری اسلامی، بلکه دولت امریکا از یکسو و دیگر دولتها و بویژه دولت روسیه از سوی دیگر بوده است.

بر اساس چنین حقایقی و همچنین با ورود به مفاد توافق ژنو میتوان گفت که ماحصل چنین نشستهای پُر جنجالی، به جیب تودههای محروم نهخواهد رفت و تمامی نتایج آن به کیسهی سرمایهداران بینالمللی سرازیر خواهد شد. جلسات چند روزه و رایزنی قدرتمداران بینالمللی در قبل و در حایشهی جلسه هم نشان از آن دارد که قدرتمداران بزرگ، به دلیل بحران دائمالتزایدشان، نیاز به لشکرکشی به این منطقه و آن منطقه و تحمیل جنگهای خانمانسوز به کارگران و زحمتکشان و بعضاً نیاز به تفاهم و مدارائی بر سر تقسیم ثروت جوامعی متفاوت دارند. عراق، افغانستان، مصر، لیبی، تونس، سوریه و همه و همه در چنین راستایی قابل توضیحاند و کمترین تردیدی در آن نیست که عناصر و دولتهای وابستهی منطقه، وظیفهیشان پیگیری و اجرای سیاستهای قدرتمداران بینالمللیست. با این اوصاف توافق ژنو، نه بهمعنای سیاست "بُرد - بُرد" جمهوری اسلامی، نه بهمعنای رفع هزاران بلایای اجتماعی و نداری مردم، بلکه به معنای ورود به روابط تازه – یعنی پنهانی به علنی – از جانب رژیم جمهوری اسلامی با دولت امریکا میباشد. حال روند توافق ژنو تا به کجاها پیش میرود، بر میگردد به توافق و تفاهم آیندهی جناحهای امپریالیستی بر سر تقسیم غنائم و منابعی طبیعی منطقه و ایران و مهمتر از همهی اینها بر میگردد به اوضاع جنبشهای اعتراضی تودههای محروم منطقه و ایران، و بر خلاف ادعاهای جیرهخواران سرمایه، توافق ژنو در خدمت به حقوق پایمال شدهی مردم ایران نیست و مسلماً جامعهی ایران همچنان شاهد بیخانمانی و نداری بیش از این کارگران و زحمتکشان و همچنین شاهد اعدام قربانیان و مخالفین نظام امپریالیستی خواهد بود.

در خاتمه توافق ژنو یکبار دیگر - و جدا از بی اختیاری رژیم جمهوری اسلامی و آنهم بهعنوان رژیمی "مستقل" و رژیم"ضد" امریکائی-، نشان داده است که تاریخ مصرف روابط پنهانی و طرح شعارهای فریبندهی رژیم به سر رسیده است و نیازهای حاکمان ایران و غرب در، مخفی نگهداشتن بیش از این روابط، و پیگیری "خصومت" و "دشمنی" با امریکا نبوده و نیست

1 دسامبر 2013

10 آذر 1392